Kung ano ang nakikita mo ay sya mong makukuha. Mayroon ka bang kaibigan na nagmamalaki sa pagiging patotoo? Pinahahalagahan ng lahat ang taong iyon sa kanyang pagkaka-totoo. Ang mga ito ang ehemplo ng kung ano nakikita mo — yun ang makukuha mo. Walang tinatago. Ang mga ito ay itinuturing na isang bukas na libro.

Bilang karagdagan, ang naturang katangian ng tauhang makatotoo ay sinusuportahan ng kalayaan sa pagsasalita. Ang tao ay naglalabas ng kung ano ang nasa isip nila nang walang pansala. Wala silang pakialam kung ang kanilang mga salita ay nakakasira o nakabubuo. Bilang isang resulta, ang mga pader ay binuo, pinalalayo ang mga tao. Sinasabi nila kung ano ang nasa isip nila nang hindi isinasaalang-alang kung makakasakit ito sa sinuman o hindi. Hindi mahalaga sa kanila kung makakasira sa kanilang sariling kredibilidad at karakter. Ang pinapahalagahan lamang nila ay maipalabas kung ano ang iniisip nila. Sa palagay nila palagi silang nasa tama. Sinasabi nila ang totoo kahit anuman. Sinasabi nila ang mga bagay na ito nang hindi iniisip kung nakakasakit o hindi. 

Ang kaalaman ay isang malakas na sandata: maaari itong makatulong o sirain ang isang tao. Ang kaalaman na walang taktika ay mura at pangit. Gayunpaman, ang mundo ay maaaring mabago ng kaunting kaalaman, ngunit sapat na taktika. 

Sa ngayon, nakaharap ang aking sarili na kinakailangang makitungo sa maraming tao sa sosyal medya. Ang mga taong ito ay mula sa lahat ng antas ng pamumuhay. Hindi ko pa nakilala ang marami sa kanila nang personal. Isa ako sa mga tagapangasiwa sa isang pagtitipon sa sosyal medya. At ito ay isang napakalaking gawain upang mapaAyos ang mga ito. Kadalasan, nag-aaway sila at umiinit ang kanilang talakayan. Ang wikang ginagamit nila ay hindi kinakailangan nakakasakit. Maraming nabigo upang ipakita ang respeto sa iba.

Kung papayagan ko ang aking damdamin na mamuno sa aking mga salita, maaari akong maging malupit, pantal, walang katuturan at oo, maaari akong maging walang taktika. Ang pamamahala ng mga tao ay isa sa pinakamahirap na natutunan ko sa buhay. Ang mga taong may mababang katauhan at sumpungin ay napakalaking pagsusubok para sa akin.

Kailangan ang oras, pasensya at empatiya (at hindi sila natural na dumarating para sa akin). Kadalasan, nabibigo ako, naiirita, at nakapagsasalita ako ng mga bagay na walang ibang magagawa kundi ang gawing mas mahirap ang mga bagay. 

Ang kaalaman para sa kabutihan, taktika at karunungan ay karaniwang napapalitan sa pakikitungo sa mga tao. Ang kaalaman ay may kapangyarihang akitin ang sarili. 

Gawin nating halimbawa ang isang asawa na nagtatanong sa kanyang asawa tungkol sa isang masikip, hindi nakalulutang at hindi nakakaakit na damit, “Ginagawa ba akong maganda ng damit na ito?” Ano ang palagay mo tungkol sa asawa na nagsasabi ng totoo na ang damit ay nagpapataba sa kanya? Kung sabagay, nagsasabi siya ng totoo. 

Bilang taklesa ay  bilang walang taktika at walang pakundangan. Ito ay isang hindi kagandahang ugali — madalas nakikita ang isang taklesa na bobo. Ang lahat ng ito ay nasa parehong domain na pagsasalita ko. Ito ay isang kakulangan ng kabaitan sa pagsasalita. Paggawa ang mga komentong hit-and-run ay hindi palaging isang mahusay na diskarte.

Ang taktika ay nangangailangan ng pagiging sensitibo. Ang taktika ay nangangailangan ng pag-iisip. Ang taktika ay nangangailangan ng pasensya. Anong kapangyarihan ang taglay natin sa mga nasasalitang salita. Kaya, suriin ang ating sarili – paano natin ginagamit ang ating mga salita? Sa ating mga salita, nagtatayo ba tayo o naninira?